Het was weer van dat. Terwijl de meeste mensen nog aan hun tweede koffie zaten, stonden onze Trail Buddies al met hun loopsloefkes in het bos, in de bergen of in een feesttent. Van de Ardennen tot Wales, van onbekende paden tot bekende pinten – TBK liet zich van z’n strafste kant zien dit weekend. Tijd voor een stevig verslagje.
GTLC – Meren, kastelen en véél kuitenbijters
Kathleen, Bart en Kris trokken richting de Waalse bossen voor de Grand Trail des Lacs & Châteaux. De GTLC is niet zomaar een zondagse boswandeling, maar een trail die u door schilderachtige valleien, langs eeuwenoude kastelen en over steile bergkammen jaagt. Al was het soms meer kruipen dan lopen.
Kathleen liet zien dat ze niet alleen bij TBK vooraan loopt, maar ook daarbuiten. Met een stevige tred en een hart vol trailplezier finishte ze als tweede in haar categorie – chapeau! Bart en Kris volgden haar spoor, elk met hun eigen tempo, maar met dezelfde vastberaden blik in de ogen: geen berg te hoog, geen pad te zwaar. Bart liep op het moeilijke parcours zelfs naar een nieuw PR op de 50 mijl. Proficiat! GTLC, ge waart zwaar, maar schoon!


Eaudyssey – Milan loopt naar het onbekende
Milan schreef zich in voor een trail waar ge op voorhand van niks weet – geen eindpunt, geen vast parcours, en soms zelfs geen GPS. Enkel af en toe een checkpoint met nieuwe verrassingen. De Eaudyssey is dan ook een uniek concept: avontuurlijk, grillig, en vooral verdomd lastig. Soms loopt ge op kaart, soms op een stukske GPX, maar nooit met zekerheid over wat er achter de volgende bocht lag.
En toch – of misschien nét daarom – ging Milan volle gas. Na 138 kilometer en 6200 hoogtemeters bereikte hij de finish als 7de overall. Een straffe stoot, zeker als ge weet dat ge ook nog onderweg zijt in ’t hoofd, constant zoekend en keuzes makend. Mindfucks, river-crossings, brutale hill reps, het was allemaal te vinden tijdens deze Eaudyssey. Een avontuur op de grens van fysiek, mentaal én oriëntatievermogen. Maar als er iemand in de Kempen is die dat kan, is het Milan wel.



Beer Lovers Marathon – Vincent proeft ze allemaal
Niet alle trails vragen loodzware benen – sommigen vragen gewoon een stevige lever. Vincent trok naar Luik voor de legendarische Beer Lovers Marathon, waar de enige richttijd “zo traag mogelijk” is. Onderweg worden 16 bieren geserveerd, verkleedpartijen zijn verplicht, en de sfeer is één lange fuif. Voor de volledigheid: Vincent liep verkleed als… ja, wat precies weten we zelf niet meer, maar ’t was iets kleurrijks.
De marathon werd geen wedstrijd, maar een feestelijke zwerftocht door Luik en omgeving. Traag, luidruchtig en compleet fout – maar juist daarom geweldig. Vincent liep z’n eigen tempo tussen dolfijnen, smurfen en drankposten, en beleefde 42 kilometer aan pure ambiance en plezier. Een TBK’er weet wanneer het tijd is om af te zien, en wanneer te genieten.



Snowdonia 100 mijl – Brutaliteit in de bergen
“Croeso i uffern ar y mynyddoedd.” – (Welkom in de hel van de bergen.)
Maar als er één uitdaging was dit weekend die erbovenuit stak – letterlijk én figuurlijk – dan was het wel de Snowdonia 100 Miler in Wales. Tussen alle zotte evenementen, pintjes en bergpassen door, was dit het absolute eindbaasniveau van het weekend.
Vrijdagavond stonden Kris De Deckers en Andy in Wales aan de start van deze Snowdonia 100 Mile Ultra, een trail doorheen het prachtige natuurreservaat met meer dan 10.000 hoogtemeters. De route? Technisch, gevaarlijk en ronduit bruut. Ge klimt er niet gewoon een berg op, ge klautert tegen steile rotspartijen, daalt af langs losliggende stenen en loopt urenlang door de mistige eenzaamheid.
Voor Kris werd het een strijd tegen z’n eigen lijf. Vanaf kilometer 20 kreeg hij krampen in de billen, werd mottig en voelde zijn benen steeds zwakker worden. Na 60 kilometer kwam hij op een steile afdaling letterlijk wankel te staan naast een diepe afgrond. “Dit is niet verantwoord,” dacht hij, en hij nam – terecht – de moeilijke beslissing om te stoppen. Teleurstellend, ja, maar vooral wijs. Kris kennende: die komt nog terug. En dan wél tot aan de finish.
Andy daarentegen beet zich met ongezien karakter vast in de wedstrijd. Wales gooide alles in de strijd, alsof het wou testen of hij écht wel gemaakt was uit het juiste trailhout. Maar hij bleef gaan. Uren werden dagen. Dagen werden nachten. En ergens onderweg, toen zijn horloge al lang niet meer wist waar hij was en de benen protesteerden bij elke stap, besliste Andy om één ding te doen: blijven stappen. Want opgeven was geen optie. Niet na alles wat hij al had overwonnen. Niet met dat typische TBK-vlammetje in z’n kop.
Met doorzettingsvermogen, koppigheid en wellicht een klein stukske waanzin sleepte hij zichzelf in 47 uur over de finishlijn. Zevenenveertig uur waarin hij vocht tegen vermoeidheid, twijfel en de brute natuur. Maar hij finishte. Op die oerkracht die alleen de echte ultralopers kennen – en die Andy dit weekend nog maar eens bewees te bezitten. Kapot, maar fier. Moe, maar voldaan. Een prestatie waar we met z’n allen diep voor buigen. Geen medaille ter wereld kan vatten wat dat betekent, maar wij weten: dit was er ene voor in de boekskes. Snowdonia, ge zijt misschien de bruutste van allemaal – maar Andy heeft u gekraakt.





Besluit – Eén weekend, vier verhalen
Of het nu ging om pittige hellingen in de Ardennen, verdwalen in de mist van een onbekend parcours, pintjes proeven in Luik of bergpassen beklimmen in Wales – de TBK-ploeg liet zich weer van haar strafste kant zien.
Met dank aan alle organisatoren, supporters, medelopers én de crew die op afstand meeleefde en thuis paraat stond met berichten, likes en steun. TBK blijft een bende vrienden met loopsloefkes – soms vermomd als beesten, soms als partygangers, maar altijd met hetzelfde vuur in de ogen. Op naar de volgende zotte weekends!
#TBKOveral #VanWalesTotLuik #AndyOnAF***ingMission #GTLCGesloopt #LopenOpGoedGeluk