Ongeveer een jaar geleden… De Lavaredo Ultratrail…
Tijdens de eerste klimmetjes hoor ik een Limburgs accent en vooral… veel … heel veel woorden.
Al snel geraken mijn naamgenoot Andy en ik aan de praat. Onderweg komen we een loper tegen op blote voeten. Alsof de stenen met schoenen aan nog niet zwaar genoeg zijn. Ivy is de naam van de loper en hij vertelt over een mytische ultraloop in de Welshe bergen genaamd Snowdonia… Ah cool, iets met sneeuw is mijn eerste gedacht. Niets bleek minder waar. Samen met Andy finish ik de Lavaredo, de mooiste trail ter wereld.
8 maanden geleden, we zijn in augustus, komt Snowdonia terug ter sprake tussen Kris, een Trail Buddy van het eerste uur en mezelf. Op enkele uren tijd ging het van ‘interessant’ naar ‘ingeschreven’. Zoals wel vaker…
Later komt het besef… Een loop over rotsen ofwel het meest brute terrein mogelijk op deze planeet en met de meest zotte afstand van 100 mijl (afgerond 170km) en 9.500 hoogtemeters (afgerond 10.500 hoogtemeters blijkt later)…
We zijn augustus 2024 en de race is in mei 2025. We hebben nog wel wat tijd om te trainen…
Weken passeren met eindeloze uren in de fitness, eindeloze hill repeats op trappen van bruggen, op zandheuvels en tripjes naar de Ardennen of naar de terrhils in Limburg. ‘Hard work pays off’ maak ik mezelf wijs… De Legends Trails in februari laten we links liggen en de ultra backyard in Retie wordt een training van 100km. “Eyes on the price” en alles op Snowdonia.
Donderdag 15 mei is het dan eindelijk zover… Op een ontiegelijk vroeg uur (3u20) vertrekken we richting Wales. Kris staat al vroeg aan de deur en eerst pikken we mijn niet-vriend Andy op. “Niet-vriend” want eigenlijk maar gewoon toevallig tegengekomen op de Lavaredo vorig jaar. Daar vroegen ze hoelang we al vrienden waren. We zijn geen vrienden’ was het antwoord. Ook Ward zal deelnemen aan de 100 mijl Snowdonia en pikken we onderweg op. Met 4 op pad… Met een immense opgave voor ogen… Maar zo hard getraind, zo hard gewerkt, dit gaan we niet afgeven…
Een dagje later, op vrijdag om 13u00, is het dan zover… Na de viking clap en het typische UTMB-liedje wordt de start gegeven. We trekken als eerst opdracht de Snowdon op… 900 hoogtemeters op enkele kilometers tijd. We nemen het bekende Llanberis path ofwel de meest geleidelijke klim. Rustig beginnen was de opdracht en zoals het meestal gaat dat compleet de mist in. Met een gemiddelde hartslag van rond de 160bpm naar boven hiken. Andy begeleidt ons tot op de top. Hij was eerder het jaar gekwetst en zal deelnemen zaterdag aan de 55km. Gewoon al content dat hij erbij is…
De eerste 30km bevatten 3200 hoogtemeters. Compleet geschift…
De eerste 30 kilometers waren ook erg zwaar en ik denk daar al meermaals aan opgeven. Ik voel me misselijk en ziek… dat gebeurt me niet vaak… Maar ja, ultralopen is een aaneenkoppeling van ups en downs. De ervaring helpt me hier en doet me inzien dat er wel terug een “up” aankomt. Kris loopt vlotjes en moet geregeld wachten op mij. Naar beneden is deze berggeit onnavolgbaar… Zijn speelterrein… Eerder dit jaar heeft deze krak al de Legends Trail gefinished… 275km helse routes in de Belgische Ardennen… Non-stop met mind fucks zoals verplicht buiten slapen en bevoorradingen om de 60km of langer.
Het terrein is maf… Stenen overal waar constant tenen aan worden gestoten en voeten worden omgeslagen. Djeez, had ik nu maar eens een beetje talent bovenop dat karakter…
Vele beklimmingen bevatten op het einde een rotspartij waarop je moet klauteren en klimmen om boven te geraken. Dit heeft niets met lopen te maken, maar het avontuur lost de verwachtingen compleet in.
De avond valt… Het wordt donker rond 22u00 en we weten dat het terug licht zal worden rond 4u00. Gelukkig… Een korte nacht…
Tijdens de nacht krijgt Kris het moeilijker en wordt hij mottig en ziek. Het tempo zakt aanzienlijk en nu moet ik vaak op hem wachten. Na een tijdje begin ik stevig af te koelen en te bibberen tijdens de nacht door het stilstaan. Het is slechts 4°C en we moeten in beweging blijven. Ik moet de zeer moeilijk beslissing nemen om rustig door te lopen. Het afkoelen zorgt voor een koudegevoel, dat tot opgave zou kunnen leiden. Met een immens schuldgevoel loop ik door. Ik haal een stevig tempo tijdens de nacht en zie Kris nog enkel kort even op de bevoorrading…
Dan komt er een compleet geschift stuk. Downhill over rotsen, gevaarlijk en technisch van het moeilijkste ooit meegemaakt. Mijn kuiten schieten constant in een kramp waardoor ik op de rotsen moet beginnen stretchen. De pijn is immens… Vreemd, raar of zelden krampen gehad. De warmte overdag in combinatie met de hoogtemeters en de onbekende bewegingen op de rotsen leiden hiertoe…
Een beetje later het jammerlijke nieuws… Kris geeft op na 63 kilometer. De combinatie met draaierigheid en het uitermate gevaarlijk terrein zorgt ervoor dat het slimmer is om te stoppen… Deze legend neemt de moeilijke maar slimme beslissing. He will be back!
En dan contentement… De eerste zonnestralen dagen op. Eerste nacht overleeft… Bangelijk. De nachten, daar had ik het meeste schrik voor.
De volgende uren lopen vlotjes.
Drie bergjes (in totaal weer een 2000hm) volgen en geraken we vlotjes over. Ik haal geregeld wat volk in. De dag wordt wel aanzienlijk warmer. Ergens net voor halverwege een bevoorrading met zeteltjes. Nee, daar gaan we niet inzitten. Don’t get too cosy, Andy. Er liggen er al teveel te slapen. En meermaals hoor ik: I want to DNF. Nope … not me!
Na 83km de bevoorrading met de dropbag. Andere schoenen maar deze schoenen voelen nog goed. Toch maar gewisseld en gekozen voor het grotere paar. Maar wel minder demping. Op deze bevoorrading krijgen we “curry with rice”. Fuck das pikant, doe es normaal… Dropbag weg en terug vertrekken. Gevoel zit prima!
Door voordien het parcours te bekijken weet ik dat er tussen kilometer 100 en kilometer 113 een relatief vlak deel van het parcours volgt. Een bergje van ongeveer 200 hoogtemeters en voor de rest een parcours dat lijkt op de flanken van de Ourthe. Beetje op en neer, boomwortels en rotsen… Altijd maar rotsen.
Maar de hitte… Djeezes Christ… Zo warm, niet normaal. Ik voel me langs alle kanten branden… Ik haal zelfs die belachelijke Sahara-pet boven. Geregeld wat verfrissen aan de beekjes is zalig… Nee fantastisch zelfs…
En dan na kilometer 113 een bevoorrading in een dorpje. De zaligste potato-soup ever! Bangelijk… En die vrijwilliger… mega-grappig. Dat had ik nodig!
OK, even checken wat er komt nu… Fuck, een berg van 700hm. En ik zit hier precies helemaal alleen. Doeme dat ga ik alleen moeten doen. Pfff, geen goesting meer… Zou ik niet beter stoppen? De nacht komt eraan… Fuck man, wat zijde aan het denken! Even nood aan motivatie. De GSM boven halen even… Een berg berichten. Zalig. Teveel om op te noemen. Man wat heb ik chance met mijn vrouwke en met die zotte groep van de Trail Buddies Kempen. Ok … Geen goesting, helemaal niet, maar we gaan terug vertrekken.
De volgende klim is hard… Ik beslis dit in delen te doen. 100 meter stijgen en even rusten. Gewoon kalm aan… Heel gezapig geraken we naar boven. Na 400 hoogtemeters leg ik mij even aan de kant. De avond komt eraan. Het is nu ongeveer 18u00. Ik doe even mijn ogen toe en zet mijn wekker op 15 min…. Nee, hopeloos… Na 6 minuten gaan we weer verder… Man, hoe lang is het geleden dat ik iemand gezien heb… Zit ik hier nu helemaal alleen op die hoge berg? Das eigenlijk wel gevaarlijk. Hmmm, wat ben ik aan het doen…
En dan zie ik plots iemand. Sam, een Engelsman. “What the fuck am I doing. I am just not fit for this race.” Oef, ik ben duidelijk niet alleen aan het kloten…
Even kan ik hem volgen, maar naar beneden doen mijn voeten en quadriceps teveel pijn. Laat hem maar lopen… Nu gaat het wel lukken verder.
In de volgende vallei geen bevoorrading, maar wel direct een volgende klim. Weer even een bummer, maar we gaan verder. De volgende klim doe ik samen met Paul. Ons tempo ligt gelijkaardig. Gelukkig, even terug samen. We zeggen niet veel, maar zijn wel gelukkig dat we dit deel samen kunnen doen. Boven op de berg zetten we ons lampje terug op. De nacht gaat vallen. Maar de motivatie is terug. Yes, gelukkig.
MEGA-gevaarlijk. Over rotsen klauteren op een flank. Beide kanten zijn verticale hellingen van 200m hoog en wij klimmen op rotsen die geregeld bewegen als we erop komen te staan. Damned, echt schrik hier. Dit ga ik nooit meer doen. Zo vermoeid en die risico’s. Neen, dat is erover…
We geraken over de rotspartijen en dalen af richting de bevoorrading. Zalig, pizza’s. Gauw drie stukken binnensteken. Maar nog maar 2u15 voorsprong op de cut-off. Veel tijd verloren op de rotsen… Ik wil gebruikmaken van de herwonnen motivatie en zo snel mogelijk terug vertrekken. Paul beslist nog een kwartiertje te blijven zitten. “See you at the finish-line.”
En dan is daar de Snowdon terug… Deze keer de steile, onbegaanbare flank. Ik kan aansluiten bij een groepje dat de klim kent. Gelukkig maar, want een stevige klim van 800 hoogtemeters en raar maar waar, constant klauteren op handen en voeten over de rotsen… In de donkere… Op de flank zie ik de mannen stoppen om kledij bij aan te trekken. Ah, dat zal ik dan ook maar doen. Regenvestje aan en gaan…
E I N D E L O O S duurt deze flank. En steeds kouder … en steeds meer wind … En kouder … Maar thank God … Ik geraak nog redelijk goed opgewarmd … Merci potato soup en pizza. Voor de rest niet veel meer gegeten, maar wel veel Tailwind binnen genomen. Dat heb ik goed gedaan…
Boven aangekomen zie ik alle collega-lopers tot rust komen. De afdaling valt mee zeggen ze. OK, dat horen we graag. Maar die downhill … dat is springen van rots naar rots in een soort trapvorm. Mijn linkse quadriceps begint pijn te doen… 700 meters naar beneden springen trap per trap: een aanslag. En plots een steek aan de binnenkant van die quad. Damn, wat is dat? Ok tempo beetje minder en rustig verder. Iedereen begint me voorbij te steken en ik maak me veel zorgen over de pijn aan de quad… Dju, wat is dat nu?
Heel traag geraken we de bevoorrading binnen. Daar staat de medic, maar van quadriceps kent ze niks. Dju toch… Ok wat warmere kleren aandoen, 10 minuutjes onder een deken ogen dicht en verder. Maar kak, die warme kleren zijn allemaal nat. Dan maar niet en ik begin enorm te bibberen. Ook onder dat deken. Ik probeer terug te starten, maar die quadriceps doet enorme pijn.
OK, we hebben een 2-tal uur voorsprong op de cut-off. Rustig starten en de pijn trekt hopelijk wat weg… Maar niks is minder waar. De eerste helling is de pijn niet te harden. Wat moet ik nu doen? Ik bel naar Els voor wat raad en naar Kris … “Kom me maar halen in de bevoorrading makker.” Ik keer terug met de bedoeling te stoppen… Tijdens het terugkeren besef ik wat ik er allemaal voor gedaan heb de voorbije weken en maanden. … Nee ik ga niet stoppen, niet met die steun van iedereen en na al die trainingen en opofferingen. Hopelijk weten ze in de aid-station toch nog iets dat ik kan doen…
Terug aangekomen op de bevoorrading blijkt de medic nog steeds niets van quads te kennen. Wie had dat nu gedacht…
Zoveel voor gedaan… Ok we proberen toch nog even verder. Eerste helling … Fuck, de pijn is niet normaal. Ik kan mijn knie niet meer bewegen. Is dat een scheur of wat?
Ok, dan maar mankend naar boven… 100 hoogtemeters lukken. Dan even zitten en voelen. Niet normaal die pijn. Nog eens bellen met Els… En nadien met Andy… Nee, het is gedaan… Dit is gewoon onmogelijk… Ok, DNF na 140km. Ik zet mijn Strava af en sla op. Het is gedaan.
En dan plots … passeert daar een reddende engel. Terwijl de zon opkomt en de eerste zonnestralen op mijn lijf vallen, stelt hij voor de quadriceps te stretchen en te masseren. Hij denkt dat het een kramp is die niet uit de spier wilt trekken. Ok gaan we proberen … “If this works, you need to buy me a pint”, zegt deze vlotte Engelsman. ‘Man, I will buy you two of the best Belgian Beers if you can help me.” En what the fuck. Mijn knie plooit terug een beetje… Bangelijk, ik heb zelf terug een beetje kracht. Quadriceps heb je nu eenmaal maar beperkt nodig om naar boven te geraken…
De top is daar… 5 keer gestretched onderweg. Nog steeds erg pijnlijk maar we zijn er geraakt. Dan naar beneden: huh? Dat gaat langs geen kanten! Megaveel pijn… Stretchen dan maar… Nee helpt ook niet… What the fuck, nu sta ik hier vanboven op die berg. Dees kan toch niet waar zijn… Wacht krampen, dan heb ik magnesium nodig. Dat vraag ik wel even aan iedereen die passeert. Maar nope, niks, niemand. “Salt tablets help too, mate”. Ok, dat dan maar proberen.
In bijtrekpas naar beneden. De eerste kilometer na de top hebben we een afdaling van 230m. Hier doe ik meer dan 50 minuten over. Iedereen loopt me voorbij. Dit is hopeloos. Deelnemers lopen me voorbij. Eentje feliciteert me met mijn doorzetting maar zegt me ook dat het hier zal stoppen. Fucker… Maar ik weet het zelf ook. Zo nog 6 kilometer naar beneden, dan ben ik buiten tijd. Soit, we proberen verder te bikkelen, maar het tempo ligt laag, heel laag…
Op de iets vlakkere stukken kan ik wel redelijk normaal stappen als ik mijn been volledig strek. Zombie-style naar beneden dus…
En dan zie ik plots in door de bomen een schim. Kris staat me op te wachten. Vanaf seconde 3 begint hij terug irritant te doen. Man, dat heb ik gemist 😊 “Kris, ik gaan die volgende bevoorrading nog halen, makker. Niet met mij, niet vandaag!!!”.
En zo geschiede, een half uurtje voor tijd kom ik de bevoorrading binnen gesukkeld. “I’m gonna fucking nail this tough motherfocker” zeg ik tegen een vrijwilliger. Een lach op zijn gezicht… En ook op het mijne! Met nog een half uurtje voorsprong op de cutt-off drink ik gauw 1 cola en ga ik verder. Ik kan alle tijd gebruiken.
Ok terug bergop. Dat lukt me wel… Ondertussen is het 9u ’s morgens en ben ik meer dan 42 uur onderweg… Crazy shit! De laatste helling is een goed begaanbare. Zalig, dat gaat goed met de quad (thanks to the crazy Englishman!). Maar dan terug naar beneden. Dat gaat nog altijd niet… Ik besluit op mijn achterste te gaan zitten en zo naar beneden te gaan… Marginaal, maar wel efficiënt…
Estimated time of arrival … 12u34min zegt de horloge. En de deadline is 13u00 ofwel 48u na de start. Ok dit gaat lukken, als ik een beetje tempo kan houden op de downhills.
Nog 2,7kilometers tot de meet… Nog enkel asfalt, maar wel steil naar beneden. De adrenaline doet me de pijn verbijten. Ik ga het halen …
Ik ga het halen 😊
Ik ga fucking Snowdonia finishen! Dat kan niet … Ik had al gednfed! Ik ga fucking Snowdonia finishen. Al die trainingen, inspanningen en opofferingen. Al die hill repeats op momenten dat normale mensen voor de tv hangen… Of met een pint op een feestje zich rot amuseren. Het is niet voor niks geweest. Ik ga fucking Snowdonia finishen.
De laatste kilometer was euforisch. Een feest … Een heel dorp dat mijn naam roept! Een speaker die door het dak gaat en ik passeer de finishlijn … Lopend na 47 uur en 16 min…
[By Andy Ceyssens]
